ஆறுமுகத்தா பிள்ளையும் உ.வே.சாமிநாதையரும்.
தமிழ் இலக்கிய, இலக்கணம் கற்றுக் கொள்வதற்காக உ.வே.சாமிநாதையர்
திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளையவர்களிடம் மாணாக்கராகச்
சேர்ந்திருந்த காலக்கட்டம் அது. பாடவகுப்பு தொடங்கப்பட்டுச் சிறிது காலமே கழிந்
திருத்தது. பிள்ளையவர்கள் திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் என்று அழைக்கப்பட்டாலும்
அவர் திருவாவடுதுறை ஊரையொட்டிய கும்பகோணம், மயிலாடுதுறை, பட்டீச்சுரம்
முதலான பல ஊர்களிலும் தங்கியிருந்து பாடம் நடத்துவது வழக்கம். பிற்காலக்
கம்பர் என்று புகழப்பட்ட பிள்ளையவர்கள் அந்தக் காலக்கட்டத்தில் மிகச் சிறந்த
கல்விமானாகத் திகழ்ந்தார். கற்றோர்க்குச் சென்றவிடமெல்லாம் சிறப்பு என்ற
கூற்றுக்கு அவர் வாழ்க்கை சிறந்த எடுத்துக் காட்டாகத் திகழ்ந்தது. மீனாட்சி
சுந்தரனாரை அறியாதவர்கள் அந்த வட்டாரத்தில் யாரும் இல்லை; ஏன், தமிழகத்திலேயே
யாரும் இல்லை என்று துணிந்து கூறிவிடலாம். அவர் திருவாவடுதுறை ஆதீனப்
புலவராக இருந்தபோதிலும் தமிழ்நாட்டிலுள்ள சைவமடத்துத் தலைவர்கள் அனைவராலும்
கொண்டாடப்பட்டார். மடத்துத் தலைவர்களைத் தவிர தனிப்பட்ட செல்வர்கள், ஜமீன்தார்கள்
போன்றவர்களாலும் பாராட்டப்பட்டவர்.
இதுபோன்ற ஒரு செல்வர் தான் பட்டீச்சுரம் பகுதியில் வாழ்ந்துவந்த ஆறுமகத்தாபிள்ளை.
ஏராளமான நிலபுலன்கள் அவருக்குச் சொந்தமானதாக இருந்தன. ஆட்கள் பழக்கமும்
மிகுதியாக இருந்தது. பட்டீச்சுரம் ஜமீன்தார் போலவே அவர் வாழ்ந்தார். கும்பகோணம்,
மயிலாடுதுறை முதலான ஊர்களையொட்டிப் பட்டீச்சுரம் இருந்தமையால் சாமிதரிசனத்
லுக்கு வருகைதரும் ஆன்மிக பக்தர்கள் ஆறுமுகத்தாபிள்ளை வீட்டில் தங்கி உணவுண்டு,
சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்துப் பிற்பாடு தத்தம் பயணத்தைத் தொடர்வது வழக்கம். வருகின்ற
ஆன்மிக பக்தர்களுக்குப் பயணக் களைப்புத் தோன்றாத வண்ணம் புகலிடமாக அவர் வீடு
விளங்கியது. மேலும், மீனாட்சிசுந்தரம்பிள்ளையிடமும், திருவாவடுதுறை, திருப்பனந்தாள்
போன்ற சைவ மடங்களிலும் கல்வி பயிலும் மாணாக்கர்களுக்கும் அவர் ஆதரவாகத் திகழ்ந்தார். ஆனால், ஆறுமகத்தாபிள்ளை மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை யவர்களைத் தவிர
ஏனையோரை ஒரு பொருட்டாக நினைப்பதில்லை. சிடுசிடுவென்று பேசுவது வழக்கம்.
உ.வே.சாமிநாதையரைச் சீண்டிக்கொண்டே யிருப்பார். பிள்ளையவர்களிடம் கல்வியைத்
தொடங்கிய காலம். கவிதை எழுதச் சொல்வது, சிலேடை இயற்றச் சொல்வது, சித்திரகவி
வரையச் சொல்வது போன்ற இடர்களைச் செய்துவந்தார். ஒருமுறை உ.வே.சா.வின்
புத்தகக் கட்டை ஒளித்து வைத்துவிட்டார். வீட்டு உரிமையாளர் என்ற முறையில் அவரிடம்
புத்தகக் கட்டைக் கண்டுபிடித்துச் தருமாறு கோரிய பொழுது உடனடியாகக் கவிதை ஒன்றை
இயற்றிக் காட்டினால் புத்தகத்தைக் கண்டுபிடிக்கலாம் என்று வெடுக்கெனப் பதில்
கூறினார். இதனைக் கவனித்த மீனாட்சி சுந்தரனார் சில குறிப்புகள் கொடுத்துப் பாடலை
உருவாக்க வழிவகுத்தார். பாடல் பின்வருமாறு:
"ஆறுமுக பூபாலா! அன்பிலார் போலென்பால்
மாறுமுகங் கொண்டால் மதிப்பவரார்- கூறுதமிழ்
வாசிக்க வந்தஎன்மேல் வன்மமென்ன? யாவருமே
நேசிக்கும் மாதயைசெய் நீ".
'ஆறுமுக பூபாலா!' என்று பாடலில் குறிப்பிடப்பட்டதால், ஆறுமுகத்தாபிள்ளை மனம்
குளிர்ந்து புத்தகக் கட்டைக் கண்டுபிடித்துக் கொடுத்தார்(ஒளித்து வைத்ததே அவர்தானே).
பூபாலன்= அரசனுக்கு நிகரானவன்.
பின்னொரு நாளில் உ.வே.சா.வின் எழுத்தாணியை ஆறுமகத்தாபிள்ளை ஒளித்து
வைத்துவிட்டார். பல இடங்களில் தேடியும் காணாத உ.வே.சா. மகாவித்துவானிடம்
கூற அவர்"தம்பிதான் ஒளித்து வைத்திருப்பார்" என்று இயம்பினார். அந்த வழியாக
வந்த ஆறுமுகத்தாபிள்ளையிடம்" தம்பி, இவர் எழுத்தாணியைக் காணவில்லையாம்;
கண்டுபிடிக்க உதவுக" என்று கோரிக்கை வைத்தார். ஆறுமுகத்தாபிள்ளை" உ.வே.சா.
உடனடியாக ஒரூ பாடலை இயற்றினால் எழுத்தாணியைக் கண்டுபிடித்துத் தருவேன்;
பழையது அகப்படாவிட்டால் புதிதாக ஒன்றை வாங்கித் தருவேன்" என்றார். அவர்
தோட்டத்துப் பக்கம் சென்ற பொழுது மீனாட்சிசுந்தரனார் சிற்சில சொற்களைக் கூறிப்
பாடலை முடிக்கச் செய்தார். பாடல் பின்வருமாறு:
"தழுவுபுகழ் ஆறுமுகத் தாளாளா! என்றும்
வழுவில் புராணம் வரைய-மெழுகில்
அழுத்தாணிப் பொன்னால் அமைந்தவுரு விற்றாம்;
எழுத்தாணி ஒன்றெனக்கின்(று) ஈ".
பொருள்: புகழ்மிக்க ஆறுமுக வள்ளலே! குற்றமற்ற
புராணம் ஒன்றை ஏட்டில் எழுத எழுத்தாணி ஒன்று
தேவை. மெழுகில் ஒற்றி அச்செடுத்த ஆணிப்பொன்
போன்று மின்னும் எழுத்தாணி ஒன்று எனக்குத் தருக.
மகாவித்துவான் மீனாட்சிசுந்தரனாரைச் சுற்றியிருப்பவர்கள்
அனைவருமே மாணாக்கர்கள் அல்லர். பெரும்பகுதி கல்விகற்கும்
மாணாக்கர்கள். வேறு சிலர் ஐயாவை அறிந்தவர்கள்; ஐயா, பலராலும்
மதிக்கப்படுபவர் ஆதலால் சைவ மடத்துத் தலைவர்களிடமோ,
அரசு அதிகாரிகளிடமோ, பெரிய செல்வர்களிடமோ, ஜமீன்தார்களிடமோ
ஏதாவது காரியம் ஆக வேண்டுமென நினைப்பவர்கள், தமிழ்ஆர்வலர்கள்
போன்ற பலதரப்பினரும் சுற்றிச் சூழ்ந்திருப்பர். மகாவித்துவான் யாரையும்
கடிந்து கொள்ளாமல் தம்மால் இயன்ற உதவிகளைச் செய்வது வழக்கம்.
அப்படிப்பட்டவர்களில் ஒருவர் சுப்பையா என்பவர். இவர் ஆறுமுகத்தாபிள்ளைக்கு
மைத்துனர். திருவிடை மருதூரைச் சேர்ந்தவர். தமிழில் சிறிய அளவில் பயிற்சி
பெற்றவர். மற்றபடி மகாவித்துவான் மாணாக்கர் அல்லர். அவரிடம் கல்விகற்கும்
எண்ணமேதும் இல்லாதவர். ஆனாலும் அவரைச் சுற்றி எப்பொழுதும் இருப்பார்.
சுப்பையா அவர்கள் பிழைப்புக்காகப் பெரும் செல்வர்கள், ஜமீன்தார்கள் முதலிவர்களைத்
தேடிச் சென்று தாம் அறிந்து வைத்திருக்கும் அண்மைக்கால இலக்கியப் படைப்புகளிலுள்ள
பாடல்கள் போன்றவற்றைத் தாம் சந்திக்கும் மனிதர்களுக்கேற்பப் பெயர்மாற்றி/வார்த்தைகளை மாற்றிச் சொல்லி அவர்களை மகிழ்வித்து அவர்களிடம்
பரிசில், கொடை பெற்று வாழ்வை நடத்திக் கொண்டிருந்தார். பேச்சுத் திறமையும்
நல்ல தோற்றப் பொலிவும் கொண்டவர் என்பதால் அவர் எந்த இக்கட்டிலும் அகப்பட்டுக்
கொள்ளாமல் பிழைப்பை நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.
ஒருநாள், ஆறுமகத்தாபிள்ளை தம் மைத்துனர் சுப்பையாவிடம்"ஏனையா, நீர்தாம் பல
செல்வர்கள்/ஜமீன்தார்களை அடிக்கடி சந்தித்து அவர்களிடம் இதமாக உரையாடிப்
பரிசில் பெற்று வருவதாகச் சொல்கின்றீர். மகாவித்துவான் தலைமை மாணாக்கர்
தியாகராசச் செட்டியார் கும்பகோணம் கல்லூரியில் பணிசெய்கின்றார். அவரைச்
சந்தித்துப் பேசி அவர் மனத்துக்கு இதமாக நடந்து பரிசிலாக மாமபழங்கள் பெற்றுக்
கொண்டுவந்து ஐயாவுக்குக் கொடும். உம் திறமையை நான் மனமாரப் பாராட்டுவேன்"
என்றார். இதைக் கவனித்த மகாவித்துவான் சரியென்று சம்மதிக்குமாறு சாடை
காட்டினார். உடனே தாமே ஒரு பாடலை இயற்றி மாணாக்கர் ஒருவன் மூலமாக எழுதச்
செய்து சுப்பையா அவர்களிடம் கொடுத்தார். அந்த மாணாக்கர் அந்தச் செய்யுளுக்குரிய
பொருளை விளக்கமாக எடுத்துரைத்தார்.
சுப்பையா அவர்கள் உடனை கும்பகோணத்துக்குப் பயணப்பட்டார். அந்த நகரத்தை
அடைந்தவுடன் கும்பகோணத்தில் தியாகராசர் செட்டியார் வசித்துவரும் வீட்டு முகவரியைத்
தேடி யலைந்து அங்குச் சென்று வீட்டுத் திண்ணையில் கம்பீரமாக அமர்ந்துகொண்டார்.
தியாகராசர் மாலை கல்லூரி வேலைநேரம் முடிந்து வீடுவந்து சேர்ந்தார். சுப்பையாவைப்
பார்த்தவுடன் பதறி ஓடிவந்து"பிள்ளையவர்கள் வந்திருக்கிறாரா?" என்று வினவினார்.
"இல்லை; நான் மட்டும்தான் வந்துள்ளேன்" என்று சுப்பையா கூறினார். " அப்படியா?
இங்கேயே இரும். நான் கைகால் முகம் அலம்பி வருகிறேன்" என்று கூறி வீட்டினுள்
சென்றார்.
தியாகராசர் சாவகாசமாகத் திரும்ப வந்தார். "என்ன செய்தி? கூறும்" என்றார்.
உங்கள் மேல் கவிதை பாடி வந்துள்ளேன். தாங்கள் கேட்டுச் சுவைத்தருளல்
வேண்டும்." எனக் கூறினார்."எங்கே, கவிதையைப் படியும்" என்றார் தியாக
யாசர். பாடல் பின்வருமாறு:
"புண்ணியமெல் லாந்திரண்ட வடிவென்கோ?
குறுமுனிவன் பொதியம் நீத்திங்(கு)
அண்ணியதோர் வடிவென்கோ? தமிழிலுள்ள
பலகலைகள் அனைத்தும் கூடி
நண்ணியதோர் வடிவென்கோ? பின்னுமெந்த
வடிவமென நாட்டு கோயான்?
மண்ணியமா மணியனைய தியாகரா
சப்புலவன் வடிவம் தானே!"
தியாகராசச் செட்டியார் பாடலைக் கேட்டுவிட்டு "பாடல் அருமையாக
உள்ளது. நீர்தாம் இப் பாடலை எழுதினீரா? நீர் ஐயாவிடம் ஒருநாள் கூடப்
பாடம் கேட்டதே இல்லை. அப்படியிருக்க, நீர் தாம் இப்பாடலை இயற்றியவர்
என்று கூறினால் நம்ப முடியுமா? சொல்லும்" என்றார். மேலும்" நான்தான்
இப்பாடலை இயற்றினேன்" என்று சத்தியம் செய்யும் என்று சுப்பையாவைக்
கேட்டுக் கொண்டார். சுப்பையா துண்டைத் தரையில் விரித்துத் தாண்டுவதற்கு
முன்வந்தார். செட்டியார் பதறிப் போனார். "அதெல்லாம் வேண்டாம். பாடலுக்குப்
பொருள் கூறும்" என்றார். சுப்பையா பொருள் கூறினார். உடனே, செட்டியார்
"என்கோ என்னும் சொல்லுக்குப் பொருள் என்ன?" என்று வினவ "என்பேனா?"
என்பது பொருள்" என்று சுப்பையா கூற, "இந்தச் சொல் வேறெந்த இலக்கியங்களில்
கையாளப்பட்டுள்ளது?" என்று செட்டியார் கேட்டார். விடை கூற முடியாத சுப்பையா
உடனே நடந்த நிகழ்வு அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தார். செட்டியார் சுப்பையாவை
அழைத்துக்கொண்டு கடைத் தெருவுக்குச் சென்று ஐம்பது மாம்பழங்களை வாங்கிக்
கொடுத்தனுப்பினார். பட்டீச்சுரத்துக்குத் திரும்பிய சுப்பையா மகாவித்துவானிடம்
"ஐயா, என் தகுதிக்கேற்ற கவிதையை எழுதியிருக்கக் கூடாதா?" என்றுரைத்தார்.
பார்வை:"என் சரித்திரம்"-நூலாசிரியர் டாக்டர் உ.வே.சா.அவர்கள்.
